مطالعات جدید نشان میدهد که افرادی که روزانه هشت ساعت یا بیشتر بی‌تحرک هستند، با انجام ۱۴۰ دقیقه یا بیشتر فعالیت بدنی متوسط تا شدید در هفته، می‌توانند خطر مرگ کلی و به‌ویژه خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی را کاهش دهند.
ساندرا آلبرشت، محقق ارشد و استادیار اپیدمیولوژی در دانشگاه کلمبیا نیویورک، اظهار داشت: «این نتایج بر اهمیت تشویق مردم به ورزش کردن در هفته تاکید دارد، به‌ویژه برای افرادی که به دلیل شرایط زندگی مجبور به نشستن طولانی‌مدت هستند، مانند رانندگان یا کارکنان اداری.»
بررسی داده‌ها
در این مطالعه، محققان داده‌های بیش از ۶۳۰۰ فرد مبتلا به دیابت را که در نظرسنجی سالانه ملی سلامت و تغذیه بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۸ شرکت کرده بودند، تحلیل کردند. آلبرشت تاکید کرد: «مدیریت خطر مرگ و میر بالا در این جمعیت پرخطر بسیار ضروری است، به‌ویژه با توجه به شیوع گسترده دیابت و تمایل مبتلایان به نشستن بیشتر و حرکت کمتر.»
فعالیت‌های بدنی توصیه‌شده
در این نظرسنجی، از شرکت‌کنندگان خواسته شد میزان زمان صرف شده برای فعالیت‌های بدنی متوسط تا شدید و همچنین مدت زمان نشستن خود را تخمین بزنند. بر اساس دستورالعمل‌های توصیه‌شده، افراد باید حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته فعالیت بدنی با شدت متوسط یا ۷۵ دقیقه ورزش با شدت شدید داشته باشند.
نمونه‌هایی از فعالیت‌های بدنی
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده بیان می‌کند که فعالیت‌های با شدت متوسط شامل پیاده‌روی سریع، ایروبیک در آب، بازی تنیس دو نفره یا چمن‌زنی است. فعالیت‌های شدید شامل دویدن، شنا، دوچرخه‌سواری سریع، بازی تنیس یا بسکتبال تک نفره است.
یافته‌های کلیدی
افرادی که روزانه هشت ساعت یا بیشتر می‌نشینند و کمتر از ۱۴۰ دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط یا شدید دارند، ۷۷ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس هستند. همچنین، فعالیت بدنی تاثیر بیشتری بر کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی دارد.
افرادی که روزانه هشت ساعت یا بیشتر بی‌تحرک هستند و کمتر از ۱۴۰ دقیقه در هفته فعالیت بدنی دارند، تقریباً ۳.۵ برابر بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی هستند. اما اگر این افراد حداقل ۱۴۰ دقیقه در هفته ورزش کنند، خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی تا ۱۱ درصد کاهش می‌یابد.
نتیجه‌گیری
این یافته‌ها اهمیت ورزش منظم را به‌ویژه برای افرادی که به دلیل شرایط زندگی مجبور به نشستن طولانی‌مدت هستند، نشان میدهد. انجام فعالیت بدنی می‌تواند به‌طور قابل توجهی خطر مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی را کاهش دهد و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.
