ورزش برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نه تنها مفید است، بلکه به عنوان یک داروی مؤثر عمل میکند. دکتر فیلیپ میلار، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه گوئلف کانادا، میگوید: «بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب به دلیل احساس شرم یا افسردگی از ورزش کردن خودداری میکنند و این میتواند تأثیر منفی زیادی بر وضعیت جسمانی آنها داشته باشد.»
وی توضیح میدهد: «قطع فعالیت بدنی میتواند باعث از دست رفتن تواناییهای فیزیکی بدن شود و این مسئله به خصوص برای افرادی که با پارکینسون زندگی میکنند، نگرانکننده است.»
تأثیرات ورزش بر افراد مبتلا به پارکینسون
برای ارزیابی فواید ورزش، تیم تحقیقاتی میلار سه گروه از ۱۰ بیمار در مراحل مختلف پارکینسون را مورد بررسی قرار داد. این افراد سه بار در هفته به مدت ۱۰ هفته در تمرینات ورزشی شرکت کردند. شرکتکنندگان که در سنین ۴۵ تا ۷۹ سال قرار داشتند، به دو دسته تمرینات با شدت متوسط و تمرینات با شدت بالا تقسیم شدند.
تیم تحقیقاتی مجموعهای از معیارهای فیزیولوژیکی مانند حداکثر مصرف اکسیژن، سطح خستگی، توانایی راه رفتن، تعادل و علائم حرکتی را دنبال کرد.
نتایج کلیدی مطالعه:
- افزایش ظرفیت اکسیژن: تمرینات ورزشی به افزایش ظرفیت اکسیژن بدن کمک کرد و تمرینات با شدت بالا در این زمینه موثرتر بودند.
- کاهش علائم حرکتی: علائم حرکتی افراد تا ۲۵ درصد کاهش یافت، بدون توجه به شدت تمرینات.
- کاهش خستگی: سطح خستگی بیماران نیز به مرور زمان کاهش یافت، بدون تأثیر نوع تمرینات.
- ثبات در راه رفتن و تعادل: ورزش بر روی راه رفتن و تعادل تأثیر مستقیمی نداشت، اما تمرینات با شدت بالا ممکن است به بهبود پایداری در راه رفتن کمک کنند.
دکتر میلار بیان میکند که تحقیقات قبلی نیز نشان دادهاند که تمرینات با شدت بالا میتواند راه رفتن افراد مبتلا به پارکینسون را بهبود بخشد و به افزایش اعتماد به نفس در حرکت کمک کند.
نتیجه گیری
مطالعه نشان میدهد که افراد مبتلا به پارکینسون میتوانند با هر شدتی از ورزش که راحتتر هستند، فعالیت کنند و از فواید آن بهرهمند شوند. انتخاب نوع و شدت تمرین به میزان راحتی فرد بستگی دارد و نباید نگرانی از عدم دریافت مزایای ورزشی داشته باشند.
این نتایج اهمیت حیاتی ورزش منظم برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون را تأیید میکند و به آنها اطمینان میدهد که حتی ورزش با شدت کم نیز میتواند به کاهش علائم بیماری کمک کند.