قهوه متابولیسم را بهبود و عملکرد ورزشی را افزایش میدهد

در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Nutrients منتشر شد، محققان اثرات قهوه و کافئین را بر متابولیسم و ورزش بررسی کردند.

به گزارش سالم بمون، نوشیدنی های قهوه نشان دهنده اصلی ترین و گسترده ترین منبع کافئین هستند. ترکیب قهوه بسیار پیچیده است و صدها ترکیب شیمیایی دارد. کافئین همچنین در چای، نوشابه ها، آجیل کولا، کاکائو و آماده سازی های دارویی وجود دارد. کافئین به عنوان یک محرک عصبی عمل می کند و سطح انرژی و عملکرد ورزش را افزایش می دهد. مطالعه حاضر به بررسی اثرات قهوه و کافئین بر متابولیسم و ورزش پرداخته است.

مکانیسم های اعمال کافئین

کافئین عمدتاً با افزایش سطح کاتکول آمین و مهار گیرنده های آدنوزین عمل می کند. این اقدامات به اثرات حاد مانند افزایش ضربان قلب، مصرف انرژی، لیپولیز، هیپرانسولینمی و هیپرگلیسمی کمک می کند. اثرات مزمن کافئین/قهوه شامل کاهش وزن، کاهش چربی، بهبود حساسیت به انسولین و هیپرتروفی عضلانی است.

علاوه بر این، مکانیسم‌های پیشنهادی کافئین به‌عنوان محرک کانال‌های آزادسازی کلسیم یا یک مهارکننده فسفودی استراز، اهمیت کمتری دارند، زیرا این مکانیسم‌ها به سطوح بسیار بالاتری از کافئین نیاز دارند که با مصرف معمولی قهوه به دست می‌آیند.

متابولیسم کافئین و فارماکوکینتیک

یک مطالعه پاسخ تاخیری اسیدهای چرب آزاد را هنگام تجویز کافئین به افراد چاق در مقایسه با افراد اوتروفیک مشاهده کرد. این نشان دهنده اثرات متابولیکی متمایز کافئین در افراد چاق و غیر چاق بود. در این مطالعه، افرادی که کافئین نداشتند، قبل از سه ساعت استراحت نشسته یا 90 دقیقه فعالیت روی تردمیل، کافئین یا دارونما دریافت کردند.

شرکت کنندگان چاق نسبت به همتایان لاغر خود ثابت نرخ جذب بالاتر، نیمه عمر طولانی تر و ثابت سرعت حذف کمتر کافئین داشتند. این مطالعه همچنین اشاره کرد که ورزش به طور مداوم حداکثر غلظت سرمی کافئین را در افراد چاق کاهش می دهد. این یافته ها نشان می دهد که چاقی و ورزش می تواند فارماکوکینتیک کافئین را تغییر دهد.

تاثیر قهوه و کافئین بر عملکرد فیزیکی

ورزشکاران مدت‌هاست که از فواید کافئین آگاه بوده و آن را در نزدیکی رویدادهای رقابتی مصرف می‌کنند. یک مطالعه مشاهده کرد که مصرف کافئین استقامت ورزش و اپی نفرین پلاسما را افزایش می دهد. مطالعه‌ای که اثرات قهوه معمولی، کپسول‌های کافئین و قهوه بدون کافئین را ارزیابی کرد، گزارش داد که کپسول‌های کافئین زمان استقامت را به ترتیب 31% و 22.8% نسبت به دارونما و قهوه بدون کافئین افزایش دادند.

در حالی که غلظت کافئین در پلاسما مشابه غلظت قهوه و کپسول های کافئین بود، پاسخ آدرنالین/اپی نفرین با قهوه تقریباً نصف کپسول های کافئین بود. به این ترتیب، محققان پیشنهاد کردند که عوامل کولینومیمتیک در قهوه ممکن است پاسخ‌های سمپاتیک را سرکوب کنند. در یک مطالعه متفاوت، تجویز ترکیبی که از قهوه به دست آمده است، فشار خون و ضربان قلب را کاهش داد.

مطالعه دیگری حداکثر غلظت و زمان رسیدن به حداکثر بین کپسول‌های کافئین، کولا و بازوهای مداخله قهوه را ارزیابی کرد. این نشان داد که میانگین اوج غلظت کافئین در بزاق بین گروه کولا و قهوه تفاوتی نداشت. با این حال، سطح کافئین بزاق بالاتر بود و زمان رسیدن به اوج پس از مصرف قهوه نسبت به کپسول‌های با همان دوز کوتاه‌تر بود. علاوه بر این، گروهی از محققان اثرات ارگوژنیک کافئین بدون آب و دارونماها (آب با کینین و قهوه بدون کافئین) را در طول آزمایش دوچرخه سواری مورد بررسی قرار دادند. آنها مشاهده کردند که کافئین و قهوه عملکرد دوچرخه سواران را به میزان مشابهی بهبود می بخشد. مطالعه دیگری نشان داد که مصرف قهوه عملکرد مکرر اسپرینت را افزایش می دهد اما بر تمرینات قدرتی مردان تمرین شده مقاومتی تأثیری ندارد.

حساسیت به انسولین و اثرات ترموژنیک کافئین

دوزهای حاد کافئین می تواند تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین را با مهار گیرنده های آدنوزین یا تحریک آزادسازی اپی نفرین در مغز مختل کند. نشان داده شده است که مصرف کافئین با دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، حساسیت انسولین را به میزان مشابهی در افراد چاق، دیابت یا لاغر مختل می کند.

علاوه بر این، مصرف کافئین به طور قابل توجهی حساسیت به انسولین را حتی پس از ورزش کاهش داد. این نشان دهنده غلبه اثرات هیپرگلیسمی کافئین بر اثرات مفید سایر ترکیبات قهوه در آزمایشات حاد کوتاه مدت است. مصرف مزمن قهوه مصرف انرژی را حدود 100 کیلوکالری در روز افزایش می دهد.

مطالعات متعدد حیوانی و انسانی در مورد خواص ضد التهابی ترکیبات قهوه مانند اسید کافئیک، اسید فرولیک، کافئین، اسید کلروژنیک و تریگونلین گزارش شده است. در مطالعات بالینی، نشان داده شده است که مصرف قهوه نشانگرهای التهابی، از جمله پروتئین واکنشی C (CRP)، پپتیدهای C، اینترلوکین (IL)-1β، IL-18 و IL-6 را کاهش می دهد.

نتیجه گیری

در مجموع، کافئین، به عنوان مکمل یا در قهوه، برای متابولیسم مفید است و باعث بهبود شناخت، عملکرد فیزیکی، حساسیت به انسولین و ترموژنز می شود. در حالی که به طور کلی برای استفاده در دوزهای کم و متوسط بی خطر است، تنوع ژنتیکی و فقدان دوزهای استاندارد ممکن است نتایج متفاوتی ایجاد کند. به این ترتیب، تعریف پروتکل ها و دوزهای مکمل کافئین برای بررسی اثرات آن بر بیماری های متابولیک ضروری است.