لکنت یک اختلال عصبی است، نه روانی، و دانشمندان در فنلاند اکنون معتقدند که شبکه مختل شدهای در مغز وجود دارد که ممکن است عامل این اختلال باشد.
جوهو جوتسا، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد عصبشناسی در دانشگاه تورکو، اظهار داشت: «این یافتهها ویژگیهای شناخته شده لکنت، مانند مشکلات حرکتی در تولید گفتار و تنوع قابل توجه در شدت لکنت در شرایط احساسی را توضیح میدهند. تیم او یافتههای خود را در 27 مه در مجله Brain منتشر کرد.
به گفته محققان، بین 5 تا 10 درصد از کودکان دچار لکنت میشوند و 1 درصد از بزرگسالان نیز با این مشکل دست و پنجه نرم میکنند. پرزیدنت جو بایدن نیز درباره مدیریت مادام العمر خود بر لکنت زبانش صحبت کرده است.
جوتسا در یک بیانیه خبری دانشگاه گفت: «زمانی لکنت به عنوان یک اختلال روانی در نظر گرفته میشد، اما اکنون مشخص شده است که منشأ آن در مغز قرار دارد.»
در این مطالعه، گروه جوتسا ابتدا بر روی 20 بزرگسال (از 45 تا 87 سال) که همگی پس از سکته مغزی دچار لکنت شدند، تمرکز کردند. اگرچه محل وقوع سکته مغزی بین بیماران متفاوت بود، اما به نظر میرسد که سکتهها بر یک شبکه مغزی خاص تأثیر میگذارند، بر خلاف سکتههایی که باعث لکنت نمیشوند. این شبکهها در نقاط “گره” خاصی در مغز به هم متصل میشوند.
سپس، تیم جوتسا از اسکن MRI برای بررسی مغز 20 فرد مبتلا به لکنت رشدی و غیرسکتهای استفاده کردند. آنها دریافتند که این شکل از لکنت با همان گرههای شبکه مغزی مرتبط است که در لکنت ناشی از سکته مغزی نقش داشتهاند. همچنین یک اثر “دوز پاسخ” نیز مشاهده شد: محققان دریافتند که هر چه تغییرات ساختاری در گرهها بیشتر باشد، شدت لکنت بیشتر میشود.
همه اینها نشان میدهد که لکنت، هر محرکی که داشته باشد، ناشی از تغییرات در یک شبکه مغزی خاص است. گرههایی که در این شبکه بسیار مهم هستند، شامل ساختارهای مغزی مانند پوتامن، آمیگدال و کلاستروم میشوند که همگی در اعماق مغز قرار دارند و ارتباطات بین آنها بسیار حیاتی است.
جوتسا توضیح داد: پوتامن به عنوان هستههای اصلی مغز، عملکرد حرکتی را تنظیم میکند و آمیگدال احساسات را تنظیم میکند. کلاستروم به نوبه خود به عنوان یک گره برای چندین شبکه مغزی عمل میکند و اطلاعات را بین آنها انتقال میدهد. به گفته محققان، همه اینها امید میرود که منجر به درک بهتر علل ریشهای لکنت و روشهای جدید و بهبود یافته برای درمان آن شود.